ندارد درد من درمان دریغا


بماندم بی سر و سامان دریغا

درین حیرت فلک ها نیز دیر است


که می گردند سرگردان دریغا

درین دشواری ره جان من شد


که راهی نیست بس آسان دریغا

فرو ماندم درین راه خطرناک


چنین واله چنین حیران دریغا

رهی بس دور می بینم من این راه


نه سر پیدا و نه پایان دریغا

ز رنج تشنگی مردم به زاری


جهان پر چشمهٔ حیوان دریغا

چو نه جانان بخواهد ماند نه جان


ز جان دردا و از جانان دریغا

اگر سنگی نه ای بنیوش آخر


ز یک یک سنگ گورستان دریغا

عزیزان جهان را بین به یک راه


همه با خاک ره یکسان دریغا

ببین تا بر سر خاک عزیزان


چگونه ابر شد گریان دریغا

مگر جان های ایشان ابر بوده است


که می بارند چون باران دریغا

بیا تا در وفای دوستداران


فرو باریم صد طوفان دریغا

همه یاران به زیر خاک رفتند


تو خواهی رفت چون ایشان دریغا

رخی کامد ز پیدایی چو خورشید


کنون در خاک شد پنهان دریغا

از آن لب های چون عناب دردا


وزان خط های چون ریحان دریغا

به یک تیغ اجل درج دهان را


نه پسته ماند و نه مرجان دریغا

بتان ماه روی خوش سخن را


کجا شد آن لب و دندان دریغا

زنخدان ها چو بر خواهند بستن


زنخدان را ز نخ می دان دریغا

بسا شخصا که از تب ریخت در خاک


شد از تبریز با کرمان دریغا

بسا ایوان که بر کیوانش بردند


کجا شد آنهمه ایوان دریغا

بسا قصرا که چون فردوس کردند


کنون شد کلبهٔ احزان دریغا

درین غم خانه هر یوسف که دیدی


لحد بر جمله شد زندان دریغا

چو یکسان است آنجا ترک و تاجیک


هم از ایران هم از توران دریغا

تو خواه از روم باش و خواه از چین


نه قیصر ماند و نه خاقان دریغا

ز افریدون و از جمشید دردا


ز کیخسرو ز نوشروان دریغا

هزاران گونه دستان داشت بلبل


نبودش سود یک دستان دریغا

پس از وصلی که همچون باد بگذشت


درآمد این غم هجران دریغا

ز مال و ملک این عالم تمام است


تو را یک لقمه چون لقمان دریغا

برای نان چه ریزی آب رویت


که آتش بهتر از این نان دریغا

تو را تا جان بود نان کم نیاید


چه باید کند چندین جان دریغا

خداوندا همه عمر عزیزم


به جهل آورده ام به زیان دریغا

اگرچه بس سپیدم می شود موی


سیه می گرددم دیوان دریغا

چو دوران جوانی رفت چون باد


بسی گفتم درین دوران دریغا

نشد معلوم من جز آخر عمر


که کردم عمر خود تاوان دریغا

مرا گر عمر بایستی خریدن


تلف کی کردمی زین سان دریغا

بسی عطار را درد و دریغ است


که او را هست جای آن دریغا

خدایا چون گناهم کرد ناقص


نهادم روی در نقصان دریغا

اگر کرد این گدا بر جهل کاری


از آن غم کرد صدچندان دریغا

تو عفوش کن که گر عفوت نباشد


فرو ماند به صد خذلان دریغا